درساژ؛ هنر سکوت در اسب‌سواری
درساژ مانند یک اجرای آرام و دقیق، نشان‌دهنده اوج هماهنگی بین سوار و اسب است. هر حرکت از پیش تمرین‌شده و بر اساس نشانه‌های ظریف انجام می‌شود. اسب‌ها باید بسیار تعلیم‌دیده و حساس به فرمان‌های بدن سوارکار باشند. داوران در مسابقات بین‌المللی با دقت به نحوه انجام حرکات امتیاز می‌دهند. لباس سوارکاران بسیار رسمی و خاص این سبک است. درساژ بیشتر به یک رقص مجلل با اسب شباهت دارد. حرکاتی مانند گردش درجا، راه‌رفتن جمع‌شده و پیاف جزو نمایش‌ها هستند. نیاز به تمرکز بالا، نظم و صبر از ملزومات این سبک است. این شاخه بیشتر مناسب افرادی با دید هنری و دقیق است.

۲. پرش با مانع؛ قدرت، سرعت، تمرکز
پرش با مانع یکی از پرهیجان‌ترین شاخه‌های سوارکاری به‌شمار می‌رود. در این سبک، اسب‌ها باید در کوتاه‌ترین زمان ممکن، از روی موانع مختلف بپرند. هر مانع استاندارد خاص خود را دارد و اشتباه باعث کاهش امتیاز می‌شود. انتخاب سرعت مناسب و زمان پرش کاملاً حیاتی است. هماهنگی کامل بین ذهن و بدن سوار و اسب نیاز است. زمین‌های تمرین معمولاً دارای مجموعه‌ای از موانع برای آماده‌سازی‌اند. پرش علاوه‌بر فیزیک، نیازمند تمرکز روانی بالاست. مخاطبان زیادی به‌دلیل جذابیت بصری این سبک را دنبال می‌کنند. پرش، چالش تعادل بین قدرت و ظرافت است.

۳. وسترن؛ سوارکاری به سبک آزاد
سبک وسترن برگرفته از فرهنگ سنتی دامداری در غرب آمریکا است. راحتی و کنترل آسان، اولویت اصلی در این سبک محسوب می‌شود. سوار معمولاً با یک دست افسار را نگه می‌دارد و دست دیگر آزاد است. زین وسترن به‌گونه‌ای طراحی شده تا در مسافت‌های طولانی راحت باشد. مسابقات جذابی مانند بارل‌ریسینگ، رینینگ و کاتینگ برگزار می‌شود. لباس‌هایی چون کلاه لبه‌دار، چکمه و شلوار جین از ملزومات این سبک‌اند. رابطه راحت و بی‌تشریفات با اسب در وسترن بسیار مهم است. مناسب افراد علاقه‌مند به سبک زندگی روستایی و آزاد است. وسترن حس رهایی و سادگی را منتقل می‌کند.

۴. استقامت؛ آزمون اراده در مسافت
در این شاخه، مسیرهایی طولانی و چالش‌برانگیز توسط سوار و اسب طی می‌شود. معمولاً این مسیرها در طبیعت و خارج از پیست‌های مصنوعی برگزار می‌شوند. سلامتی و آمادگی اسب در ایستگاه‌های مشخص بررسی می‌گردد. هدف تنها سریع‌رسیدن نیست، بلکه رسیدن سالم و کامل مهم‌تر است. اسب و سوار باید برای ساعت‌ها بدون خستگی حرکت کنند. تصمیم‌گیری درست در لحظات خستگی، نقش حیاتی دارد. سوار باید تغذیه و آب‌رسانی اسب را نیز مدیریت کند. این سبک بیشتر برای سوارکاران باتجربه و مقاوم توصیه می‌شود. سوارکاری استقامتی، سفری مشترک و آزمونی واقعی است.

۵. نمایشی؛ جلوه‌گری و مهارت
سوارکاری نمایشی ترکیبی از حرکات نمایشی، لباس‌های خاص و گاه موسیقی است. هدف در این سبک بیشتر جذب نگاه بیننده و انتقال احساس است تا رقابت. اسب و سوار هر دو باید با ریتم و حالت بدنی خاص ظاهر شوند. حرکات اغراق‌شده و زیبایی‌شناسانه اجرا می‌شوند. موسیقی اغلب نقش همراهی و ایجاد حس هنری در اجرا دارد. لباس‌های سوارکاران کاملاً با موضوع نمایش هماهنگ است. در جشنواره‌ها و مناسبت‌های فرهنگی از این اجراها استفاده می‌شود. حس تئاتری و تصویری این سبک باعث جذب مخاطب عام می‌شود. سوارکاری نمایشی، هنر حرکت با اسب است.